نود یکی از پر ببینده ترین برنامه های رسانه جمهوری اسلامی در طی شانزده سال پخش خود می باشد و روز به روز بر مخاطبان این برنامه افزوده می شود. نود با مجری گری عادل فردوسی پور با سوژه ساختن ورزش فوتبال و حواشی مربوط به آن از محبوبیت بسیاری برخوردار است. نشستی در نقد و بررسی جامعه شناختی این برنامه در تاریخ چهارم آبان ماه نود و چهار با حضور دو تن از اساتید گروه علوم اجتماعی دکتر فردین علیخواه و دکتر محمد مهدی رحمتی در تالار حکمت دانشگاه گیلان توسط معاونت فرهنگی دانشگاه گیلان دفتر دانشگاهی و با همکاری دفتر انجمن جامعه شناسی در دانشگاه گیلان برگزار شد.
دکتر علیخواه سخنران اول این نشست علمی بود وی گفت: برخی از نظریه پردازان رسانه های جمعی امروزه از افول و شاید هم انقراض تلویزیون صحبت می کنند. عده ای معتقدند که با ظهور رسانه های جدید که با آنها هر کاربری میتواند مدیا یا رسانه شخصی خودش را داشته باشد دیگر چیزی به اسم مخاطب توده یا همان mass امکان شکل گرفتن ندارد. در این شرایط نقش آفرینی تلویزیون دشوار می شود. به همین دلیل برخی از تلویزیون به عنوان رسانه قدیمی یا سنتی نام می برند. در نیمه دوم قرن بیستم باور بر این بود که هر چیزی از رسانه ی تلویزیون ساخته، و ظرفیت این رسانه نامحدود است اما به تدریج این خوشبینی رو زوال نهاد و دوام چندانی نیاورد. برنامه ای نظیر نود این نظریه ها را به چالش می کشد! با در نظر گرفتن مخاطبانی که به برنامه پیام کوتاه می فرستند متوجه این موضوع می شویم که این برنامه مخاطب توده دارد.
ایشان در پایان صحبت های خود را اینگونه جمع بندی کردند که تجربه برنامه نود نشان می دهد که امروزه با آمدن شبکه های ماهواره ای برنامه ای میتواند موفق باشد که ویژگی های یک برنامه تفریحی سرگرمی را به خود بگیرد. در اینجا میتوانم نقدی به صدا سیما وارد کنم، رسانه تلویزیون ظرفیت محدودی دارد. تلویزیون، تلویزیون است و نمیتواند نقش مسجد و منبر یا یک حزب سیاسی را از آن انتظار داشت.
در قسمت دوم برنامه دکتر مهدی رحمتی ضمن بیان مقدمه ای اظهار کرد من نقد خودم را که مقداری هم جانبدارانه می باشد خدمت شما ارائه می دهم.من با دیدگاه کارکرد گرایی به نقد برنامه می پردازم و به جهت کارکرد های خوبی که برای این برنامه قائل هستم منصفانه نمی دانم که فقط به نقاط ضعف این برنامه بپردازیم.
در مجموع این برنامه از نظر کیفی بسیار جلوتر از برنامه های موجود حرکت می کند و برنامه ای با شاخصه های مدرن است، از این جهت که حلقه اتصالی بین کارگزاران ورزش و جامعه منجر شده و حتی گاهی در فرآیند تصمیم سازی نقش بازی می کند.در طول دراز مدت تاثیرات مثبتی داشته است.تمامی این بحث ها از منظر کارکردگرایی مورد بررسی قرار گرفت ولی اگر بخواهیم از منظر انتقادی به برنامه نگاه کنیم می توانیم به مسائلی از قبیل سیاست زدایی و تخدیر افکار عمومی می باشد که نظر من این برنامه به خوبی اینکار را انجام می دهد.
